Mai Soong Pee Mai Tai 2104

Maisoong Pee Mai Tai 2104!

May the New Year bring good health, security, prosperity, harmony and success to all Tai! And, may the blessings of the Triple Gem be upon and with all Tai!

One may notice I use the word Tai in the title of this email and in the first paragraph. This use is NOT just to keep the way we traditionally call ourselves: we always call ourselves Tai. But this is also to follow the now established international scholastic tradition, which has been studying about "the various Tai people in general".

The international scholars on Tai, use the word "Tai" to mean not only what the Burmese call "Shan" but to include also "Thai" "Laotian" "Tai-Dam" in Vietnam, "Tai-Lue" in Xixuangpanna, China, "Tai-Assam" and so on. Regarding this term, Professor David K. Wyatt of Cornell University, Ithaca, NY says: "[T]he word Tai," is "a cultural and linguistic term used to denote the various Tai people in general, peoples sharing a common linguistic and cultural identities. ..... The Tai peoples [note the plural form] today are widely spread over several million square kilometers of the southeastern corner of the great land mass of Asia.... we arrive at a total of about 70 million people, a linguistic and cultural group comparable in number to the French or Germans." (David K. Wyatt, "Thailand, A Short History", Yale University Press, 1982, pp.1-2.)

This scholarly term is important, indeed vital, if we are to try to understand about Tai New Year. This is exactly because the Tai New Year began long before "the various Tai peoples" started migrating to South and Southeast Asia in 2nd and then 8th AD. The fact that the Tai people had established themselves, more than two thousand years ago, linguistically and culturally is now well known to at least scholars. On this Wyatt, again, writes: "By the last centuries of the first millennium B.C., we must presume that the major linguistic and cultural families of the people that we regard as Southeast Asian had become differentiated, and to some extent physically separated, from one another." (Thailand, A Short History, p. 5).

Peter Simms and his wife Sao Sanda Ywanghwe, in their acclaimed work The Kingdoms of Laos echo this opinion when they write: “When we come to the earliest accounts of the Tai, which are to be found in the Chinese chronicles in the sixth century B.C, around the time of the Buddha, the Tai had already created a distinct way of life.” (Peter and Sanda Simms "The Kingdoms of Laos: Six Hundred years of History", Curzon Press, London, 1999, p.2.)

In fact, the identification of this distinctness of the Tai in the "middle of the sixth century B.C" was also earlier made by William Dodd, the author of "The Tai Race, Elder Brother of the Chinese". (See also, Joachim Schlesinger, "Tai Groups of Thailand", White Lotus, Chiang Mai, 2001, Ch. 3: Hypothesis about the Origins of the Tai Race.)

This culturally distinct feature would have to include the way we communicate among ourselves. Among them were an administration system, agricultural know-how, a belief system and a calendar. The Tai were, until recently, known for their feudal system of administration. On agriculture, even the Burmese acknowledge that they had learnt agricultural know-how such as farming and horse breeding from the Tai. (For more see Maynmar Nain-gnan thamaing by U Hla Pe for the middle schools in Burma. This textbook was replaced after 1974.)

Little known though is about our calendar. Not about its existence but about its extensive use and its influence. How could we have a distinct administration system if we did not have our own system of calendar? The Tai calendar, I deduce, must have been similar to the Chinese in some way but differed from it in another. The similarity may be in the way we calculate the year using animals as symbols. For instance, pi sur, pi ma (Tiger Year, Horse Year) etc. which the Thai and the Chinese still use. We Shan people also use this. There are 12 animals, indicating, perhaps, the Chinese must have had a 12-months year.

The difference between the Tai and the Chinese calendar though may lie in the way we calculate months. The way the months are formed in Tai calendar (I do not know about the Chinese on this.) is well explained by Professor Wyatt in his other work Nan Chronicle (Cornell University, Ithaca, 1994) which is the translation and remarks on the chronicle of the province of Nan, in the present northern Thailand. He has an appendix on the way we calculate the months. We WERE very fond of the number 60 (sixty) and one month HAD 60 days. So, there were only six months a year.

The fact that we were FOND of the number 60 is also evident in the Tai-Khun's particular way calculating "one round of years". According to the Tai-Khun chronicles extant today, there was one round/cycle of years every sixty years. (Now in Thailand, 12 years is one round/cycle, and if you are thirty six year old, you complete the third round. There was, for instance, a big Birth Day celebration for Princess Sirindhorn on her 36th Birthday. This may even be argued as the Chinese influence on the Thai on this matter.)

For many Tai peoples, however, this use of sixty cyclical-years was retained even after the Tai-Khun had adopted the Chula Sakkaraja from the Mon through Lanna. Sao Saimong Mangrai, a Cambridge graduate, in his famous work, Padaeng Chronicle and The Jengtung State Chronicle TRanslated (University of Michigan, 2002, Second Edition, pp. 53-57) has a note on this. There is also a chart of the sixty cyclical year provided in this book.

The way the sixty cyclical years is calculated in the Tai-Khun calendar is, however, far from being unique to this important branch of the Tai. In fact, as indicated earlier, the Tai all over used this system in their calculation of days that form a month: there were sixty days in one Tai month. The terms used in the Tai-Khun chronicles and those employed by the Tai peoples in other parts of Asia were exactly the same. This is evident in Sao Gang Sur's famous book, Jatissara Nyan (The Knowledge of Past and Future Lives).

In his book, the Tai scholar Sao Garng Sur explained how to form days into month by matching “mother-year” and “children-year”. There are "ten mother-years" (mea pi), and "twelve children-years" (luk pi). Despite their names as "the mother-" and "children- year", the terms were in fact used to count days and months, not year, at least by the time he wrote his work, which was about one hundred and sixty years ago. (The author of a Shan novel, Khun Sam Law Nang Oo Pem, was his daughter. Her name, as you all know, was Nang Kham Gu.).

One scholar, Sai Fa, told me that Pi Mai Tai was officially in use in the two of the six famous Tai kingdoms, Mong Loong and Mong Pa. However, I have yet to search find any evidence either to support or reject it. However, not just how it all began but also how we stopped using our Tai Year remain a puzzle awaiting to be resolved through further study. Our get-together on this New Year should create us some impetus for this important historical and anthropological work.

by : Sao Dhamma

Happy Shan New Year 2103

Happy Birthday Daw Aung San Suu Kyi

Aung San Suu Kyi was born on 19 June 1945. Her father, Aung San, negotiated Burma's independence from the United Kingdom in 1947, and was assassinated by his rivals in the same year. She grew up with her mother, Khin Kyi, and two brothers, Aung San Lin and Aung San Oo in Yangon. Her favourite brother Aung San Lin drowned in a pool accident when Suu Kyi was eight.[6] Her elder brother migrated to San Diego, California, becoming a United States citizen.[6] Suu Kyi was educated in English Catholic schools for much of her childhood in Burma.

Khin Kyi (Ma Khin Kyi) gained prominence as a political figure in the newly-formed Burmese government. Ma Khin Kyi was appointed as Burmese ambassador to India in 1960, and Aung San Suu Kyi followed her there, graduating from Lady Shri Ram College in New Delhi in 1964.[8]

She continued her education at St Hugh's College, Oxford, obtaining a B.A. degree in Philosophy, Politics, and Economics in 1969 and a Ph.D. at the School of Oriental and African Studies, University of London in 1985. She also worked for the government of the Union of Myanmar. In 1972, Aung San Suu Kyi married Dr. Michael Aris, a scholar of Tibetan culture, living abroad in Bhutan. The following year she gave birth to her first son, Alexander, in London; and in 1977 she had her second son, Kim.



Aung San Suu Kyi returned to Burma in 1988 to take care of her ailing mother. By coincidence, in that year, the long-time leader of the socialist ruling party, General Ne Win, stepped down, leading to mass demonstrations for democratization on August 8, 1988 (8-8-88, a day seen as auspicious), which were violently suppressed. A new military junta took power.

Influenced by both Mahatma Gandhi's philosophy of non-violence and by more specifically Buddhist concepts,Aung San Suu Kyi entered politics to work for democratisation, helped found the National League for Democracy on 27 September 1988, and was put under house arrest on 20 July 1989. She was offered freedom if she left the country, but she refused.

One of her most famous speeches is the "Freedom From Fear" speech, which begins:

“ It is not power that corrupts but fear. Fear of losing power corrupts those who wield it and fear of the scourge of power corrupts those who are subject to it. ”

In May 2, 2008, after Cyclone Nargis hit Burma, Suu Kyi lost her roof and was living in virtual darkness after she lost electricity in her dilapidated lakeside bungalow. She used candles at night because she did not have a generator.

On 27 May, Suu Kyi's detention is extended for another year. It will be her sixth consecutive year under house arrest, despite a Burmese law requiring those held for five years to be either tried or set free.

ประวัติ เมืองเชียงตุง

ประวัติ เมืองเชียงตุง
เมืองเชียงตุง (ภาษาพม่า:Kying Tong ) ตั้งอยู่ในรัฐฉานของประเทศพม่า เป็นเมืองของชาวไทเขิน และ ชาวไทใหญ่ ถือได้ว่า เป็นเมืองที่มีความเจริญรุ่งเรืองเทียบเท่า เมืองเชียงใหม่ แห่ง ล้านนาไทย และ เมืองเชียงรุ่ง แห่ง สิบสองปันนา

ภูมิลักษณะ
เชียงตุง(Keng tung)เป็นจังหวัดหนึ่งในรัฐฉานของพม่า ตั้งอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำสาละวิน ตั้งอยู่ละติจูดที่ 21 องศา 17 ลิปดา 48 ลิบดาเหนือ และ ลองติจูดที่ 99 องศา 40 ลิปดา ตะวันออก (21.2967n , 99.667e)ความสูงประมาณ 2,700 ฟุตเหนือระดับน้ำทะเลปานกลาง มีรูปร่างเป็นแอ่งกระทะมีภูเขาล้อมรอบ มีที่ราบน้อยมาก จุดที่สำคัญที่สุดก็คือ เวียงเชียงตุง แม้จะเป็นที่ราบ แต่ก็มีพื้นที่ตะปุ่มตะป่ำ
เชียงตุงมีประชากรหลากหลายชาติพันธุ์อาศัยอยู่ร่วมกัน ส่วนใหญ่จะเป็นชาวไทขึนหรือไทเขิน มีไทใหญ่ และ พม่า ลองลงมา ยังมีชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ อีกมากมาย เช่น อาข่า ปะด่อง ว้า ฯลฯ

คนไทยใหญ่เรียกชื่อเมืองนี้ว่า เก็งตุ๋ง

กำแพงเมืองเชียงตุง
กำแพงเมืองเชียงตุงนั้นก็คือ กำแพงที่ล้อมรอบเวียงเชียงตุง พวกเขาก่อกำแพงเมืองโดยอาศัยภูมิประเทศ ใช้วิธีปรับแนวกำแพงเมืองไปตามธรรมชาติ ที่ที่สูงก็ไม่ต้องก่อเพิ่ม ที่ๆต่ำก็เสริมให้สูงขึ้น ทำอย่างนี้จนรอบเวียง ความยาวของกำแพงนั้นคาดว่ายาวพอๆกับกำแพงในเวียงเชียงใหม่ แต่กำแพงเชียงตุงนั้น สูงใหญ่กว่าของเวียงเชียงใหม่ มีหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่ากำแพงเมืองเชียงตุงมีความยาวมาก ก็คือครั้งเมื่อกองทัพในสมัยรัชกาลที่ 4 ซึ่งมีกำลังพลนับหมื่นคน แต่ก็มิสามารถล้อมได้หมด เนื่องจากกำแพงนั้นใหญ่มาก โดยเฉพาะทางทิศเหนือ ซึ่งในสมัยนั้น ต้องตั้งค่ายทางทิศนี้ถึง 12 ค่าย

ประวัติ

การก่อตั้ง
ประวัติเริ่มแรกของเมืองนั้นไม่ค่อยจะแน่ชัดมากเท่าไรนัก แต่มีตำนานเล่าขานกันว่า เคยเกิดน้ำท่วมใหญ่ท่วมเมือง ไม่มีที่จะไปเนื่องจากเป็นแอ่ง แต่ว่ามีฤๅษีนามว่า ตุงคฤๅษี แสดงอิทธิฤทธิ์ทำให้นำไหลออกไปอยู่ตรงกลางเมือง ทำให้เกิดเป็นหนองน้ำขนาดใหญ่ เรียกกันว่า หนองตุง อันเป็นที่มาของชื่อ เชียงตุง เป็นแว่นแคว้นที่เจริญรุ่งเรืองด้วยพระพุทธศาสนา และ วัฒนธรรม อุดมไปด้วยป่าไม้ และ มีเจ้าฟ้าที่เข้มแข็งปกครอง จึงเฉลิมนามให้ใหม่ว่า เขมรัฐตุงคบุรี แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริง หรือ เท็จ

นครเชียงตุง
พงศาวดารของเมืองได้กล่าวไว้ว่า เมื่อจุลศักราช 791 (พ.ศ. 1772) พญามังรายได้เสด็จประพาสป่าและทรงไล่กวางทองมาจนถึงเมืองเชียงตุง พระองค์ทรงเล็งเห็นภูมิประเทศของเมืองเชียงตุง ก็พอพระทัยมาก จึงวินิจฉัยสั่งให้ข้าราชบริพารสลักรูปพรานจูงหมาพาไถ้แบกธนูไว้บนยอดดอยที่เห็นเมือง หลังจากนั้น พระองค์ก็เสด็จกลับมาเมืองเชียงรายแล้วทรงส่งกองทัพ มีแม่ทัพนามว่าขุนคง และ ขุนลัง ให้มาชิงเมืองเชียงตุง จากชาวลัวะแต่ก็ไม่สำเร็จ พระองค์จึงส่ง มังคุม และ มังเคียน ซึ่งเป็นชาวลัวะที่อาศัยอยู่กับพระองค์มารบอีกครั้ง ปรากฏว่าก็ได้ชัยชนะ พญามังรายจึงมอบให้ มังคุม และ มังเคียน ปกครองเมืองเชียงตุง

ภายหลังเมื่อมังคุมมังเคียนสิ้นชีวิต พญามังรายจึงส่ง เจ้าน้ำท่วม ผู้เป็นราชบุตรไปปกครองเมืองเชียงตุงเมื่อ พ.ศ. 1786 เชียงตุงจึงเป็นเมือง "ลูกช้างหางเมือง" หรือ "เมืองลูกหลวง" ขึ้นกับอาณาจักรล้านนา

ตามหลักฐานทั้งหลาย ได้ระบุไว้ว่ามีเจ้าฟ้าปกครองอยู่ 33 พระองค์ พระองค์สุดท้ายคือ "เจ้ารัตนะก้อนแก้วอินแถลง" จากหนังสือ "ตำนานมังราย เชียงใหม่ เชียงตุง" ซึ่งจารึกอยู่ในหนังสือใบลานของวัดอุโมงค์ อ.เมือง จังหวัดเชียงใหม่ เนื้อความของเอกสารดังกล่าวได้แบ่งออกเป็น 2 ตอนใหญ่ ๆ

ตอนแรกจากหน้าลานที่ 1 - 22 กล่าวถึงพญามังรายมหาราช จนกระทั่งถึงพระยาผายู ซึ่งอยู่เสวยราชย์ในเมืองนพบุรีศรี
พิงไชย เชียงใหม่ (นพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่) มีอายุยืนได้ 70 ปี ก็จุติตายไป พระยาผายูตายปีเปิกเล็ด ศักราชได้ 899

ตอนที่ 2 เริ่มตั้งแต่หน้าลานที่ 22 - 46 เริ่มตั้งแต่พระยาลัวะจักรราชจนถึงตอนที่เจ้าหม่อมมหาวัง (เจ้าเมืองเชียงรุ้ง)สิ้นพระชนม์ เป็นการเท้าเป็นการย้อนราชนิกูรของพญามังราย ไปจนถึงเมืองในอาณาจักรล้านนา และ อาณาจักรรอบๆ
สิ่งที่น่าสนใจตอนหนึ่งในหนังสือเรื่องนี้ คือการกล่าวถึงเมืองเชียงตุงในอดีต ซึ่งระบุว่า มังคุ่มครองเมืองได้ 17 ปี ก็สิ้นชีพ และ มังเคียนครองเมืองได้ 7 ปี ก็เสียชีวิต หลังจากนั้น เมืองเชียงตุงจึงเป็นเมืองร้าง เป็นเวลา 10 ปี พญามังรายจึงส่ง พระยานาถะมู ไปครองเชียงตุงในปี จ.ศ.833 (พ.ศ. 1814) หลังจากนั้นพระยานาถะมูจึงโปรดให้สร้างเวียงเชียงเหล็กในปีต่อมา

ในปีต่อๆมา ชาวลัวะได้ลุกลามเมือง และ ทดน้ำไปสู่เมือง เพื่อจะให้เมืองน้ำท่วม พระยานาถะมูเจ้าเมืองในขณะนั้นจึงสิ้นพระชนม์ ครองเมืองได้ 14 ปี พระยาน้ำท่วมกินเมืองแทนพ่อในปี จ.ศ. 845

เชียงตุงในช่วงที่เชียงใหม่ มีอิทธิพล
ในปี จ.ศ. 891 พระยาผายู (พ.ศ. 1889-1898) กษัตริย์แห่งเมืองเชียงใหม่ ได้ส่งพระโอรสไปครองเมืองเชียงตุง คือ พระยาเจ็ดพันตู โหรของพระองค์ได้ทำนายไว้ว่า "เมืองเชียงตุงเป็นเมืองนามจันทร์ น้ำไหลจากทางทิศใต้ไปทิศเหนือ ผู้หญิงกินเมืองดี ถ้าผู้ชายกินเมืองให้เลี้ยงเจนเมือง 500 นา และสร้างเจดีย์เป็นชื่อเมืองจึงจะดี" ในการเสด็จไปครองเมืองเชียงตุงในครานั้น พระยาเจ็ดพันตูจึงทรงได้นำเอาช้างม้า คนพลติดตามไปเป็นจำนวนมาก รวมทั้งพระไตรปิฎกและพระสงฆ์ 4 รูป คือ พระมหาธัมมไตร จากวัดพระแก้วเชียงราย พระธัมมลังกา วัดหัวข่วง พระทสปัญโญ วัดพระกลาง พระมหาหงสาวดี วัดจอมทอง เมืองเชียงใหม่
การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเมืองเชียงตุงและเชียงใหม่สมัยราชวงศ์มังราย จึงสามารถแบ่งได้ง่ายว่าดังนี้ ในสมัยแรกเป็นแบบเครือญาติ และ ขุนนาง ในตองกลาง ขุนนางปกครอง และ ยุคสุดท้ายราชวงศ์ก็ได้กลับมาปกครองอีกครั้ง

ในสมัยพญากือนาถึงสมัยพญาแก้ว (พ.ศ. 1898-2068) ซึ่งเป็นช่วงที่พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองมากในอาณาจักรล้านนา เป็นช่วงที่ตั้งกรุงศรีอยุธยาใหม่ๆ ความสัมพันธ์นั้นแน่นแฟ้นมากๆ การเผยแผ่พระพุทธศาสนาจากเชียงใหม่สู่เชียงตุง ไปถึงเชียงรุ่ง จึงเป็นไปได้โดยง่าย แบ่งได้เป็น 2 ตองใหญ่ๆ คือ ในนสมัยพญากือนาพระสงฆ์นิกายรามัญวงศ์ (พม่า ผสม มอญ)จากวัดสวนดอก และ ในสมัยพระเจ้าติโลกราช นิกายสิงหล (สุโขทัย อยุธยา)จากวัดป่าแดง ได้ออกเดินทางไปเผยแพร่พระพุทธศาสนาให้ขชาวเมืองได้รู้ ไม่ใช่แต่ศาสนาอย่างเดียว วัฒนธรรม ตัวอักษร และ ภาษา ก็ออกไปเผยแพร่ด้วย ดังนั้นตัวเมืองของล้านนา และ ตัวเขียนของไทเขินจึงใกล้เคียงกันมาก

เชียงตุงในสมัยปฏิวัติ และ สงครามโลก
เชียงตุงในสมัยนี้ ทำให้เกิดเจ้าฟ้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเชียงตุง พระนามว่า เจ้าฟ้ารัตนะก้อนแก้วอินแถลง หรือ เจ้าอินแถลง ซึ่ง อยู่ร่วมสมัยกับ รัชกาลที่ 5 ของไทย พระองค์ปกป้องเมืองเชียงตุงไม่ให้กลายเป็นเมืองอาณานิคมของจักรวรรดิอังกฤษ แต่หลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ เชียงตุงก็ตกไปอยู่ภายใต้อำนาจของอังกฤษ จนกระทั่งในสมัยช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 รัฐบาลจอมพล แปลก พิบูลสงคราม ได้ส่งกำลังทหารเข้ายึดเมืองเชียงตุง และ เมืองพาน จากอังกฤษ ที่เคยเป็นของชาวสยาม โดยมีความช่วยเหลือ จากญี่ปุ่น มีข้ออ้างว่ามีประวัติ และ เชื่อชาติที่เหมือนกัน นอกจากนั้น กองทัพไทยยังเข้าไปโจมตีและปกครอง เมืองตองยี และ สิบสองปันนาอีกด้วย แต่ไทยก็มิได้ปกครองโดยตรง ญี่ปุ่นช่วยให้บริเวณเมืองเชียงตุง และ เมืองพานมาร่วมเข้ากับประเทศไทย รวมทั้งหมดนี้ทำให้จัดตั้งเป็น สหรัฐไทยเดิม แต่ก็อยู่ได้เพียงแค่ 3 ปี ก็ต้องคืนกลับให้แก่อังกฤษเหมือนเดิม เพราะว่าญี่ปุ่นพ่ายแพ้สงคราม

เชียงตุงมีชื่อ ถึง 3 ชื่อ
ตุงคบุรี = เป็นชื่อเรียกโดยย่อๆ ก่อนที่จะมาเป็นเมืองเชียงตุง
เขมรัฐตุงคบุรี นครเขมรัฐ = ในช่วงที่เจริญรุ่งเรือง และ
เชียงตุง = ชื่อสามัญ

Tai New year celebration on around the world

SSA Base

New York & UK

Thailand

UK

Newsman becomes new Shan charter man

One of Burma’s exiled newsmen was elected on Sunday, 11 November, to succeed Shan State draft charter chairman Sao Seng Suk who passed away almost 3 months ago.

The editor in chief of the Shan Herald Agency for News (SHAN) Khuensai Jaiyen “reluctantly” became chairman of the Shan State Constitution Drafting Commission (SSCDC) after the conference’s first choice Khun Okker declined the nomination.

The PaO legal expert told the 45 participants, special guests and observers he was a bad choice. “I was born and grew up outside Shan State in Thaton,” he explained. “This should be a job for a native.” Khun Okker is also deeply involved in drafting the Opposition’s answer to the ruling junta’s draft charter.

Others who were elected to lead the Shan State constitution drafting are Shirley Hseng (Kachin), Na Ve Bon (Lahu), Nang Hseng Noung (Women), Nang Hseng Zawm (Shan), Khun Okker (PaO and constitutional consultant), Ta Ai Nyunt (Wa), Na Hti (Lisu), Jaha (Lahu), Min Khant (Kayan) and Asa Mayi (Akha).

Nine constitutional guidelines were also laid down by the three day consultation conference, 9-11 November, for the drafters to follow in a major expansion from the original two guidelines set out in 2000:

*A federal structure (2000)
*A democratic decentralized administrative system (2000)
*Sovereign power derives from the people of Shan State
*To be a member state of a genuine federal union with other states
*To guarantee equality among the Shan State’s ethnic nationalities
*To guarantee ethnic minority rights
*To guarantee basic human rights and gender equality
*To practise a multi-party democratic system
*To be a secular state

Khuensai denies he has become a politician. “I’m only fulfilling my duty as a citizen of Shan State,” he said. “I don’t think I’m made for the rough and tumble of politics.”

Shan State is one of Burma’s non-Burman states that have been drafting state constitutions since 2000. Under the leadership of the late Sao Seng Suk (1935-2007), it has already drawn up its first draft. The second draft is to be completed by the end of 2008.